*- شهریاری که نـداند شــب مردمــانش چگونه به صبح

 می رسد گورکن گمنــامی است که دل به دفن دانـایی

 بسته است.مردمان من امانت آسمانند براین خاک تلخ

مردمان من خان و مان من اند.

*- من ملتم را سربلندساحت زمین خواهم ساخت ، 

زیرا شادمانی او شادمانی من است.

                                                 کوروش بزرگ

او که شادمانی را از مردم بگیردبی شک از گماشتگان شیطان است

او که تنها به سخن گفتن شادمان شودغمگین ترین شماست

هر حکومتی که شادمانی را از مردمان بگیرد شکست خواهد خورد

و برانداخته خواهد شد.

هرناله ای که از دست بیدادگری برآیدهزار خانه را به خاکستر خواهدنشاند.

دروغ گویان تنها برگورستان مردگان وخاکسترزارخاموشان حکومت خواهند کرد

زنان هستی بخش جهانند و هستی بخش جهان عشق را آفرید

و از عشق سرشت آدمی را آفرید

و از آدمی سرشت آزادی را ،

او که شادمانی مردم را نمی خواهد از ما نیست اوبرده ی بی مزد اهریمن است

آن روز که اراده خداوند برآفرینش انسان بود، پیش از آن محبت و مهربانی

را آفریدتا انسانها معنی زنده ماندن را بفهند و خواست که یکی را بیش از

همه  دوست بداریم تا وجود بینهایتش را احساس کنیم.

کوروش بزرگ:

      به یادتان می آورم تا بدانیدکه زیباترین منش آدمی محبت اوست

      پس محبت  کنید چه به دوست چه به دشمن که دوست را بزرگ

        و دشمن را دوست می نماید

حقوق بشر در ایران باستا ن 

ایران امروزی بخشی از امپراتوری بزرگ ایران باستان است که با آنکه قدرتمند ترین امپراتوری زمان خود بود اما از نظر عطوفت و مهربانی و صلح دوستی و بها دادن به ارزش های والای انسانی نیز در جایگاه نخست قرار داشت . آنگاه که دیگر ملل به زن بعنوان موجودی پست نگاه می کردند و در بدو تولد آنان را زنده بگور می کردند در ایران زن در جایگاهی قرار داشت که با مرد برابری و گاهی برتر از آن می نمود بطوریکه یکی از الهه های دینی(آناهیتا) در شکل زن تجسم می شد و یااینکه21 اسفند را روز زن قرار داده بودند ودر آنروز جشن باشکوهی در سراسر امپراتوری در ارج نهادن به مقام زن بر پا می شد .

آنگاه ...                                    برای دیدن ادامه متن روی ادامه مطلب کلیک کنید

    کوروش بزرگ:

  دست هایی كه خدمت میكنند,مقدس ترند از لب هایی كه دعا میخوانند!

فرزندان من، دوستان من! من اكنون به پایان زندگی نزدیك گشته‌ام. من آن را با

 نشانه‌های آشكار دریافته‌ام .

وقتی درگذشتم مرا خوشبخت بپنــدارید و كام من این است كــه این احســاس در

کردار و رفتارشما نمایانگر باشد، زیرا من به هنگــام  كودكی ، جـوانـی و پیــری

بخت‌یار بوده‌ام. همیشه نیروی من افزون گشته است، آن چنــان كه هم امــروز

نیز احساس  نمی‌كنم كه از هنگام جوانی ناتوان‌ترم.

 من ....                                          برای دیدن ادامه متن روی ادامه مطلب کلیک کنید